W powieści Michaela Crichtona Freyda, matka z plemienia Wendoli, była starą kobietą. John McTiernan powierzył jej rolę zasłużonej aktorce Susan Willis, jednakże gdy Crichton obejrzał nakręcony materiał, stwierdził, że uśmiercanie staruszek nie przystoi bohaterom. Postanowił ją znacznie odmłodzić, by stanowiła większe wyzwanie. Ostatecznie Freydę zagrała Kristen Cloke, ale, co ciekawe, w napisach końcowych widnieje Susan Willis.
Do filmu zostały napisane dwie ścieżki dźwiękowe. Pierwszą napisał Graeme Revell, jednak została odrzucona (etniczny score - połączenie muzyki nordyckiej i arabskiej - nie odpowiadał Michaelowi Crichtonowi). Drugą, która została wykorzystana w filmie, napisał Jerry Goldsmith.
Reżyser John McTiernan pokłócił się co do ostatecznej wersji filmu z producentem Michaelem Crichtonem. McTiernan zrezygnował, a jego obowiązki przejął Crichton.
W scenie finałowej bitwy, gdy kilku Wendoli spada z koni, po tym jak zostali trafieni, można dostrzec ich współczesne buty z podeszwami.
Zaraz po tym jak Herger oznajmia Ahmedowi Ibn Fahdlanowi - "Spokojnie mały bracie, będzie ich więcej" - Ahmed przebija kolejnego potwora mieczem. Widać, że aktor grający potwora trzyma miecz pod pachą.
Podczas końcowego pojedynku twarz Hergera jest pokryta krwią, lecz w następnym ujęciu nie ma po niej śladu. Nawet padający deszcz nie powinien zmyć krwi tak szybko.
Ibn Fahdlan wykuwa szablę na wzór używanej przez Turków (o zakrzywionym kształcie). W czasie, w którym rozgrywa się akcja filmu, Arabowie używali prostych mieczy przypominających europejskie pałasze.
Ukochana głównego bohatera, pojawiająca się na początku filmu, ma na twarzy półprzezroczystą chustę, zakrywającą dolną połowę twarzy. Takie chusty nosiły kobiety dopiero w dziewiętnastym wieku i to w Turcji, a nie na Półwyspie Arabskim (skąd pochodził Ahmad ibn Fadlan).
Gdy Edgtho widzi zbliżającego się ognistego smoka, ześlizguje się po linie do ambony, by uderzyć w gong. We wcześniejszych ujęciach tej liny w ogóle nie widać.
Mimo że akcja filmu rozgrywa się w X wieku, Helfdane i Buliwyf noszą zbroje, które zostały wynalezione w XV i XVI stuleciu.
Film był kręcony w Campbell River, Pemberton, Vancouver i Williams Lake (Kanada).
W filmie pominięto wytłumaczenie, kim byli najeźdźcy. W powieści autorstwa Michaela Crichtona dowiadujemy się, że byli oni potomkami Neandertalczyków.
"Trzynasty Wojownik" jest luźno oparty na anglosaskim poemacie epickim "Beowulf", który Michael Crichton zaadaptował na rzecz swej powieści, a następnie tego filmu. Zmienił on jednakże oryginalne imiona bohaterów na brzmiące podobnie. W ten sposób Beowulf stał sie Buliwyfem, Hygelac został Hyglakiem, a Grendel przeistoczył się w Wendoli.
Przed zmianą reżysera film nosił nazwę "Eaters of the Dead", podobnie jak literacki pierwowzór. Tytuł zmieniono w czasie tzw. "dokrętek", gdy na stołku reżysera zasiadł Michael Crichton.
W największych scenach zbiorowych udział brało 200 szarżujących jeźdźców. Aby wyszkolić wszystkich statystów, twórcy filmu otworzyli w okolicy kilka szkółek jeździeckich.
Zdjęcia do filmu kręcono od 26 czerwca do 1 listopada 1997 roku.